Οι λέξεις κάλλιστα μπορεί να έχουν διττές έννοιες που η μία να μάχεται την άλλη: παράδειγμα «Άδειος» – μπορεί να είναι μια καλή κατάσταση αλλά και κακή απ’ την άλλη. Αδειάζω το νου μου απ’ όλες τις παραστάσεις που τον ταράζουν, προσπαθώ να ηρεμήσω αδειάζοντας το νου μου, αδειάζω το κεφάλι μου απ’ τις μαύρες σκέψεις κλπ. Αυτά είναι τα καλά αποτελέσματα – όμως υπάρχει και η ανάποδη όψη: άδειες μέρες, άδειες ώρες… που σίγουρα δεν φέρνουν κάποια ευδαιμονία αντίθετα απελπισία, γιατί αισθάνομαι μόνος, άπραγος, χωρίς κέφι και ζωντάνια
Έτσι λοιπόν υπάρχει το ένα και το αντίθετο του πάντα. Είναι σαν να κοιτάμε πάντα μια παράξενη ζυγαριά που προσπαθεί να ισορροπήσει δύο ανόμοια στην ομοιότητα τους στοιχεία. Το θετικό με το αρνητικό, το μαύρο με το άσπρο, την αισιοδοξία με την απαισιοδοξία. Ο άνθρωπος είναι επιρρεπής στην απαισιοδοξία: «πήγε ο νους μου στο κακό αμέσως» σου λέει ο άλλος, «δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ που θα πήγαινα ή να ευχαριστηθώ που απαλλάχτηκα να πάω» κλπ. με τη λαϊκή παροιμία να λέει για παρηγοριά μας πάντα: «κάθε εμπόδιο για καλό!».
Το σίγουρο είναι πως βαδίζουμε επάνω σε δύο κόψεις του ίδιου πράγματος – αυτού που κουβαλάει αφ’ εαυτού του το αντίθετο του. Θέση – Αντίθεση – Σύνθεση είναι το μότο που διαπνέει την φορά των πραγμάτων καθώς εξελίσσονται συνεχώς. Κι εμείς καλούμαστε κάθε φορά να αποφασίσουμε – και συνήθως αποφασίζουμε για το χειρότερο: είμαστε στα δίχτυα μιας περίεργης αδράνειας που δεν μας αφήνει να αποφασίζουμε για το σωστό. Κάνοντας το σωστό να μοιάζει πάντα διφορούμενο και ανέφικτο – σαν μιας μάγισσας χρησμός!
